බලා සිටියා මා
නුඹ සිසාරා නුඹ
සපැමිණෙනා තෙක්
අකලට පැමිණ
කලට පෙර
මිළිනව ගියා
අදුරු වලා පාවෙලා
ගිරි ශිඛර මතුපිට
නුඹ හුන්නු කාලයේ
අත්වැලක් වූවා
පියා නොපියවෙන්
දෑස් සගලට
නොපැටලී දෙපා
ගල් මුල් බේරා
පය නොවද්දා
දුශ්කර මගේ
ඇවිද ගියා වාරුවෙන්.
කවදා ද නැවතත්
එලිය විදා
මේළොවට වඩින්නේ
සිත් සතන් සනහා
No comments:
Post a Comment