පරිසරයත් මඩගොහොරු සමාජය හා ව්‍යසනකාරී වාතාවරණයත් විසින් බලෙන්ම හුදකලා එක්ටැම් ප්‍රදීපාගාරයේ හිර කරන ලදුව දැනට මසක් ගතව ඇත.
තත්වය සමතයකට පත්වන දිනයක් පෙනෙන මානයක නොමැති තරම්, මෙතැනින් මිදී යන්නට ලද පළමු ඇසිල්ලේ පසුගිය මස ගැන නිදිවර්ජිතව ආවර්ජයක යෙදීසිටිමි.
එක්තැනට වී සමාජයෙන් ඈත්ව කිසිවක් නොකර සිටීමට අනිවාර්යය නිවාඩු යැවූ ඒ සිද්ධාන්තය, දින දෙක තුනක් ගතවෙද්දීම විවේකය අභිබවමින් කටුකබව නිස්සාරණය වී ගත සිත ඉරියව්, හැඟීම් දැනීම් පසාරු කරමින් නෙරා එන්නට විය.
එක්ටැම් ගෙයි උන් මී පැටව් දෙපළ සමග ඔට්ටු වීම හා ගෙයි බඩු රැකීම හැර වෙන වැදගත් යැයි හැඟෙන කිසිදු රාජකාරියක් මව්විසින් නොකල බව ප්‍රත්‍යක්ෂ සත්‍යයක්.
අද දිනයට පමණක් සීමාවූ ජීවිතය අත්දිටිමින් මසක කල් ගෙවා දැමුවෙව් අතීතය මිහිදන් කර අනාගතයේ මුල් උගුල්වාදමමිනි.
රාත්‍රී කාලයේ පහන් දල්වා මහ සයුරේ නැව් තරනයට උත්සාහ කෙලෙම් ඒ සියල්ල ව්‍යර්ථ වී හියේ මුහුදේ රැලි ගල්පරයේ වැදෙමින් බිඳී විසිරී යන්නාක් මෙනි, ගල්පරය එසේම විනි, යාන්තමින් දොහක් දෙකක නැවක් අල්ලා ඊට රැස් විහිදන්නට හැකිවීම නැව මෙන්ම මාද එකසේ එකවිට සතුටට පැමිණි අතිශය පෞද්ගලික තෘතිකර අවස්ථාවක් මේ මස තුල ලැබීම ජීවිතය ජීවත් කිරීමට ලැබූ බලාපොරොත්තුවේ මලඵල ගැනීමකි.
පාවී පාවී ගිය කොල්ලෑව නැති තෙප්පමක් ගොඩ ගැසූ අදදින අපතේ නොයවා, දූපතට බට මට පරණ මඩ ගොඩ නැවත ඉස හාන්නට ඇති බැව් දුටුවිට හුදකලාවෙන් මන් මත්ව එක්ටැම් ගෙට වන්නට නැවත යන්නට හිතුනා මෙමට.
දියාරු දිනපොත
No comments:
Post a Comment